Technika "bez kabli" dominuje dziś w wielu obszarach sprzętu elektronicznego. W przypadku transmisji audio i tak dość długo opieraliśmy się, jako użytkownicy, przed przejściem z kabla na Bluetooth, gdyż wydawało się, iż ciężko będzie uzyskać w ten sposób jakość zbliżoną do tej, oferowanej przy połączeniu przewodowym. Producenci sprzętu audio mając świadomość, że – zwłaszcza w przypadku audiofili – nie wystarczą hasła reklamowe, a najbardziej wymagający melomani nie dadzą się zwieść byle czym, wzięli się ostro do pracy i stworzyli kilka standardów bezprzewodowego przesyłu dźwięku (kodeki), które obecnie mają szansę zaspokoić nawet najbardziej wyrafinowane gusta.
Zanim kupimy słuchawki Bluetooth, warto sprawdzić jakie kodeki obsługują, by wiedzieć, na co możemy liczyć przy słuchaniu muzyki. Niektóre pozwalają bowiem uzyskać najwyższą jakość transmitowanego dźwięku, z kolei inne (najczęściej te najtańsze) mają tu poważne ograniczenia. Zróżnicowaną jakość dźwięku oferują też dostawcy streamingu muzycznego – nie ma sensu kupować abonamentu oferującego transmisję loseless (najwyższej jakości) skoro posiadane słuchawki nie będą w stanie przetransmitować dźwięku o takich parametrach do przetworników. I odwrotnie – posiadając bibliotekę muzyczną nagrań o niskiej jakości, sam dobry kodek nie poprawi ich finalnej jakości, która dotrze do naszych uszu.
Kodeki – czym właściwie są?
W największym skrócie to sposób kodowania i dekodowania cyfrowego strumienia danych. Muzyka nie jest przesyłana z urządzenia odtwarzającego do słuchawek „wprost”, taka transmisja wymagałaby zbyt wielkiej przepustowości danych i zablokowałaby oba urządzenia. Dlatego producenci sprzętu audio wymyślili sposoby, by strumień dało się tak skompilować (skompresować), by zajmował jak najmniej miejsca i jednocześnie pozwolił zachować (w jak największym stopniu) jakość przesyłanego utworu muzycznego. Niestety jest to cały czas „kompresja stratna”, co powoduje, że w trakcie transmisji część informacji przepada, a zatem dźwięk, który dociera do naszych uszu, nie jest w 100% zgodny z oryginalnym. Nowe, coraz bardziej zaawansowane kodeki tworzone są po to, by skala tych strat była jak najmniejsza i niektóre z nich oferują już jakość bliską ideałowi.
Warunkiem skorzystania wydajnego z kodeka, prócz jakości nagrania muzycznego jest jego obsługa zarówno na urządzeniu wyjściowym, jak i w samych słuchawkach.
Jak sprawdzić, jaki kodek obsługują już posiadane słuchawki?
Aby sprawdzić, jaki kodek obsługują nasze słuchawki Bluetooth (nie znając parametrów fabrycznych), musimy najpierw sparować je z urządzeniem, z którym chcemy odtwarzać dźwięk. Następnie, w zależności od systemu operacyjnego, możemy sprawdzić ustawienia dźwięku lub Bluetooth i znaleźć informację o aktualnie używanym kodeku. Na przykład, w systemie Windows 10 możemy kliknąć prawym przyciskiem myszy na ikonę głośnika w zasobniku systemowym i wybrać opcję "Dźwięki". W zakładce "Odtwarzanie" znajdziemy nasze słuchawki Bluetooth i klikniemy na nie dwukrotnie. W oknie właściwości przejdziemy do zakładki "Zaawansowane" i zobaczymy, jaki kodek jest wybrany w polu "Domyślny format". Możliwe są różne opcje, takie jak SBC, AAC, aptX, aptX HD, LDAC czy LHDC. Niektóre z nich zapewniają lepszą jakość dźwięku lub niższe opóźnienie niż inne, więc warto się z nimi zapoznać i wybrać tę, która najlepiej pasuje do naszych potrzeb i preferencji.
Poniżej przegląd kodeków najczęściej stosowanych w słuchawkach bezprzewodowych.
Słuchawki bezprzewodowe wymagają do pracy odpowiedniego kodeka
SBC
Jest to podstawowy, zwykle domyślny kodek (Subband Coding) stosowany w zasadzie we wszystkich budżetowych słuchawkach Bluetooth. Oferuje przesył danych z szybkością do 328kbps, co odpowiada wysokiej jakości 320-bitowym plikom MP3. To może się wydawać dość dużą prędkością, jednak faktyczna jakość jest słabsza niż ta teoretyczna. Większości zwykłych użytkowników w zupełności to wystarczy, jednak dla części audiofili może być zbyt słaby. Kodek ten nie powstał z myślą o zaspokojeniu najbardziej wyrafinowanych gustów, ale dla szybkości działania i jak najmniejszego zużycia energii i na tym polu sprawdza się znakomicie. Oferuje dźwięki, których jakość nie jest najgorsza, ale wyczulone ucho może je uważać za zbyt płaskie, suche. Wadą kodeka SBC są też duże opóźnienia sięgające nawet 400 ms.
AAC
Format opracowany przez firmę Apple, obecny standardowo na jej urządzeniach (słuchawkach, iPhone’ach). Jego pełna nazwa to Advanced Audio Codec i trzeba mu przyznać, że w wielu aspektach przewyższa to, co potrafi SBC, choć teoretyczny bitrate jest słabszy (256 kbps do 320 kbps)! Podstawowym i niezaprzeczalnym atutem AAC jest to, że gdy wykorzystujemy kompatybilny z nim sprzęt i odtwarzamy muzykę z plików AAC lub streamujemy za pośrednictwem serwisu Apple Music, otrzymana jakość dźwięku jest po prostu lepsza niż ta z kodeka SBC. Niższe są także opóźnienia, które sięgają maksymalnie 60 ms.
aptX
To kodek stworzony przez firmę Qualcomm (producenta procesorów do smartfonów z Androidem). Jest ciągle rozwijany, dlatego możemy też spotkać jego nowsze, bardziej zaawansowane wersje. Kodek aptX został zapowiedziany jako ten, który pozwala na słuchanie muzyki o jakości zbliżonej do tej z płyt CD, umożliwiając przesyłanie plików o rozdzielczości 16 bit/48 kHz z prędkością 352 kbps. Odpowiada to technicznie mniej więcej plikom FLAC, jednak nie jest tak do końca, gdyż format ten jest bezstratny, natomiast aptX – choć zaawansowana, to jednak kompresja. Mimo wszystko jakość dźwięku jest tu znacznie lepsza niż w przypadku kodeksu SBC i powinna okazać się wystarczająca dla wielu, także bardziej wymagających użytkowników.
Kodek ten posiada jeszcze jedną specjalną wersję aptX low latency, stworzoną głównie z myślą o graczach komputerowych i oglądaniu filmów. Wyróżnia go perfekcyjna synchronizacja obrazu i dźwięku – opóźnienie fonii nie przekroczy tu 32 milisekund, co dla ludzkiego mózgu będzie poniżej granicy, którą będzie on wstanie dostrzec.
aptX HD
To kolejne, nowsze wcielenie kodeka aptX, tym razem jeszcze bardziej dopracowane i oferujące transmisję dźwięku o wysokiej rozdzielczości. Urządzenia wyposażone w obsługę tego kodeka są w stanie przesyłać ścieżki o rozdzielczości do 24 bit/48 kHz w trybie LPCM (Linear Pulse Code Modulation) z prędkością do 576 kbps. Posiadając sprzęt z takim kodekiem (smartfona i słuchawki) możemy już myśleć o słuchaniu muzyki np. z serwisów streamingowych oferujących jakość HD – będzie to, chociażby Tidal Masters, który udostępnia pliki MQA o rozdzielczości 24 bit/96 kHz. Jakość dźwięku ze słuchawek obsługujących ten kodek powinna sprostać wymaganiom melomanów i audiofili o najlepszym słuchu. Trzeba jednak mieć na uwadze, że zwykle będzie to sprzęt o dość wysokiej cenie zakupu.
LDAC
Jest to kodek stworzony przez Sony, jednak korzystają z niego także inni producenci sprzętu audio. Nie jest tak popularny jak aptX, jednak nie ustępuje mu, a nawet przewyższa pod względem możliwości. LDAC pozwala bowiem na przesył muzyki z prędkością do 990 kbps, co jest wynikiem prawie 2x lepszym niż to co potrafi aptX HD i 3x lepszym niż SBC i odpowiada gęsto zapisanym płytom CD. Obsługiwana rozdzielczość plików to 24 bit/94 kHz, dzięki czemu możemy bez ryzyka niewykorzystania możliwości korzystać z zaawansowanych abonamentów dla audiofili oferowanych przez serwisy muzyczne. Jeśli jesteśmy wyczuleni na jakość dźwięku oferowaną przez słuchawki, a mamy możliwość nabycia sprzętu o takich właśnie właściwościach, LDAC będzie o dla nas optymalnym rozwiązaniem.
LHDC
Kodek LHDC to jeden z najnowszych i najbardziej zaawansowanych kodeków Bluetooth, który umożliwia przesyłanie dźwięku wysokiej jakości bezprzewodowo. LHDC to skrót od Low Latency and High Definition Audio Codec, co oznacza niskie opóźnienie i wysoką definicję kodeka audio. Kodek ten charakteryzuje się wysokim bitrate, który może osiągać do 900 kbps, co jest znacznie więcej niż w przypadku innych popularnych kodeków, takich jak SBC, AAC czy aptX. Dzięki temu kodek LHDC jest w stanie zapewnić lepszą wierność i szczegółowość dźwięku, zbliżoną do jakości CD. Kodek LHDC jest kompatybilny z urządzeniami obsługującymi Bluetooth 5.0 lub nowszy, a także z systemami Android i iOS. Jednakże, aby skorzystać z tego kodeka, zarówno nadajnik (np. smartfon), jak i odbiornik (np. słuchawki) muszą go wspierać. Obecnie kodek LHDC jest stosowany w niektórych modelach słuchawek bezprzewodowych, takich jak Huawei FreeBuds 4i czy Xiaomi Mi True Wireless Earphones 2S.
Tomasz Sławiński
KOMENTARZE (0) SKOMENTUJ ZOBACZ WSZYSTKIE